Het is middag, de zon staat laag en werpt een gouden gloed over de hei terwijl ik onderweg ben om Sylvie van school te halen. De rit is altijd een rustmomentje voor mezelf, totdat Sylvie de deur openzwaait, haar tas in de hand en een grote glimlach op haar gezicht. Zodra ze op de voorstoel ploft en haar gordel vastklikt, barst ze in lachen uit. We zijn onderweg om een boodschap te doen, maar voor haar draait alles om dat ene moment op school. De hele rit lacht ze uitbundig om dezelfde grap van haar meester. Tijdens het fitnessen had hij keihard “I’m a Barbie Girl” gezongen. Omdat Sylvie haar favoriete barbiesokken aan had. “Hij zingt écht héél vals, mam,” zegt ze tussen de lachbuien door. Ik kan alleen maar glimlachen en denken: Wat een heerlijk kind. Welk mens kan twintig minuten pure vreugde halen uit één grapje? Sylvie kan dat. Zij ziet het mooie in de kleine dingen, een talent dat wij allemaal wel wat meer mogen hebben.
We lopen de supermarkt binnen, en zoals altijd heeft Sylvie haar oog op iets lekkers. “Ik heb echt zó veel honger, mama,” zegt ze terwijl ze over haar buik wrijft. Ik geef toe en zeg dat ze een kaasstengel mag halen. Haar gezicht licht op en ze schiet ervandoor richting de broodjes afdeling. Haar armpjes zwiepen wild, en haar kromme beentjes proberen haar enthousiasme bij te benen. Haar blijdschap tovert een glimlach op mijn mond.
“Blijdschap in haar wereld, boosheid in de mijne”
Maar dan gebeurt het. Vanuit mijn ooghoek zie ik een groep tienermeisjes bij de gebakjes staan. Eén van hen kijkt naar Sylvie en steekt ineens haar armen in de lucht. Ze begint mank op haar plek te rennen, en ineens heb ik door dat ze mijn meisje nadoet. De andere meiden proesten het uit en kijken Sylvie na alsof ze een attractie is. Mijn glimlach bevriest. Het is alsof iemand met een mes dwars door mijn moederhart heen snijdt.
Ik kijk naar Sylvie. Ze merkt niets, gelukkig. Of doet alsof ze niets merkt, wat misschien nog schrijnender is. Haar focus ligt op die kaasstengel, en ik hoop dat het haar kleine bubbel van vreugde beschermt tegen de buitenwereld die soms zo hard kan zijn. Maar in mij borrelt een mix van woede en verdriet. Hoe kan een kind dat zoveel liefde en licht met zich meedraagt, keer op keer het doelwit zijn van onbegrip? Hoe makkelijk is het blijkbaar om te lachen om iets dat je niet begrijpt?
Ik voel dat het van binnen begint te borrelen. Alles in mij schreeuwt om iets te zeggen. Iets scherps, iets waardoor ze beseffen hoe pijnlijk hun gedrag is. Maar dan kijk ik weer naar Sylvie, die nog steeds vrolijk tussen de broodjes staat te zoeken, volledig in haar eigen wereld. Als ik iets doe, haal ik haar daar misschien uit. Dat moment van blijdschap is heilig, en ik wil niet dat die meisjes ook dat nog van haar afpakken.
Een blik zegt meer dan duizend woorden
In plaats daarvan staar ik het meisje dat haar imiteerde aan. Mijn blik is vastberaden, ijzig, en ik hoop dat ze de boodschap begrijpt. Ze merkt het. Haar lach sterft weg en ze kijkt ongemakkelijk om zich heen. Alsof ze niet had verwacht dat iemand haar zou zien, laat staan aanspreken – al doe ik dat met mijn ogen. Haar vrienden lijken het niet door te hebben en lachen nog even door, maar zij voelt het. Ik zie het aan de manier waarop ze haar blik afwendt, haar houding verandert. Betrapt.
Misschien zeg ik niets met woorden, maar ik hoop dat mijn blik genoeg is. Dat ze zich straks, wanneer ze in bed ligt, even dat ongemakkelijke gevoel herinnert en zich afvraagt waarom ze dit deed. Dat ze beseft dat Sylvie meer is dan een kind om uit te lachen. Meer is dan een “grap”. Dat ze begrijpt dat de wereld mooier is als we niet oordelen over wat we niet begrijpen maar dat het juist een kans is om verder te kijken dan wat je kent. Om te leren. We hoeven elkaar niet als anders te zien, maar als unieke mensen met allemaal een eigen talent.
Ik draai me weer naar Sylvie. Ze heeft haar kaasstengel gevonden en huppelt op me af, haar gezicht stralend alsof er niets is gebeurd. En misschien is dat ook wel zo. Misschien is zij degene die mij leert hoe ik moet omgaan met deze momenten Niet door mezelf te verliezen in woede of verdriet, maar door me te richten op wat écht belangrijk is.
Wauw…raak…waar…prachtig…ook jij bent een mooi mens Sanne…Sylvie boft ook met een moeder zoals jij.
I Love You Sylvie.van je zusje. Als ik haar lach zie straalt er een kleine zon van vreugde in mijn lichaam.😘
Ze staan er niet bij stil wat het met een ander doet. Maar het besef dat het niet oké was, was er wel…..
Hopelijk heeft mn vriendinnetje er niks van mee gekregen.
Ps die blik van jou is blijkbaar krachtig genoeg om het meisje doen beseffen.
Prachtmens, prachtmoeder! Prachtdochter!
Met liefde voorop – als een waakhond beschermen – er is zoveel te leren overal!
Je blikken zijn nodig – evenals de bewustwording! Mooi geschreven!