Het is weer bijna zover. Over een paar weekjes komt de goedheiligman met zijn sidekick ons land weer in. Tenminste, als hij de grens over mag…. Wat zou het heerlijk zijn als er écht een oude man was die alle cadeau stress zou kunnen overnemen.

Wanneer het welbekende speelgoedboek halverwege oktober door onze brievenbus smakt, bedenkt Renée zich geen moment. Ze weet niet hoe snel ze haar schaar en lijm moet pakken. Vervolgens is ze de rest van de dag bezig met het volledige sinterklaasboek uit knippen en op een enorme poster te plakken. 

Bij elke bladzijde die ze omslaat hoor ik dezelfde kreet: “Oh mam, deze wil ik écht heel graag!” Nog geen twee uur verder is mijn huis volgehangen met het volledige assortiment van de speelgoedwinkel. Mijn boodschap, dat Sinterklaas nog geld moet over houden voor alle andere kinderen, slaat ze daarbij volledig in de wind. Tot zover de verzameldrang van de kleinste telg.

En dan hebben we Sylvie. Sylvie hoeft niks. Ze bladert ongeïnteresseerd door het boek. Ze pakt de schaar en knipt het boek aan flarden. Niet omdat ze speelgoed ziet wat ze leuk vindt maar vooral omdat knippen leuk is. Als ik haar vraag: “wat wil jij graag hebben van de Sint?” krijg ik twee opties; Namelijk ik wil wat andere kinderen willen of ik wil een ‘echte Elsa’ door de schoorsteen mama.

Vervolgens vertrek ik met een leeg verlanglijstje van Sylvie en het volgeplakte verlanglijstje van Renée van ongeveer twee vierkante meter. Ik ga op zoek naar tenminste één cadeau dat een glimlach op het gezicht van mijn zorgintensieve dochter kan brengen (ondanks mijn behoorlijke eisenpakket, als het gaat om de cadeaus voor Sylvie)

Overweldigd door al het aanbod in de winkel struin ik iedere schap af… Met het uitgebreide eisenpakket in mijn achterhoofd:

• Alles waar je een fijne motoriek voor nodig hebt is een no-go area.
• Kleuren of knutselen interesseert haar niet. 
• Een puzzel? Dat is in het begin leuk maar na 5 minuten ben ik de puzzel aan het afmaken. 
• Een spelletje? Kan ze misschien iets langer volhouden, tot het moment dat ze midden in het spel zichzelf bedenkt dat ze toch liever de rode pion had willen zijn i.p.v. de blauwe. En we weer opnieuw kunnen beginnen.
• Een pop dan? Sylvie heeft liever een echte baby.  

Na een uur heb ik ieder schap in de winkel van voor tot achter gezien. De eindstand? Vijf cadeaus voor Renée en nul komma nul voor Sylvie. Teleurgesteld loop ik naar de kassa. “Heeft u alles kunnen vinden?” vraagt de kassière beleefd. “Ja” zucht ik.  Ik zal haar de uitdaging van het zoeken naar een cadeau, die aan alle voorwaarden voldoet, besparen. 

Op de automatische piloot steek ik de sleutel ik mijn voordeur. Terwijl ik gedachteloos naar binnen stap komt een luid gezang mij tegemoet: Sylvie is met een grote glimlach aan het mee zingen met “De club van Sinterklaas”

Het verlangen om Sylvie blij te maken met een fantastisch cadeau is blijkbaar vooral mijn eigen wens.

Zij vind het voornamelijk belangrijk wat er gezongen word, wie er bij zijn als ze haar cadeaus open maakt en wie er vervolgens met haar gaat spelen. Bij Sylvie draait alles om de pure sinterklaasbeleving en niet om het cadeau wat ze krijgt.

Dus ik draai het volume nog wat extra omhoog en zing samen met Sylvie mee met alle sinterklaasliedjes. Laat het heerlijke avondje maar komen!