Daar zat ik, op de veranda bij onze safaritent, uitzicht over het meer, zonnetje, wijntje, La belle vie. De tijd van het jaar dat het móet gebeuren: Uitrusten! Energie verzamelen om de rest van het jaar door te komen. Ik had mezelf een paar dagen gegeven om te ontstressen (ik ben de beroerdste niet), loskomen van alles wat we afgelopen jaar voor onze kiezen hebben gekregen. 

Verwerken
Ver.wer.ken (verwerkte, heeft verwerkt)
1. Geleidelijk te boven komen: zijn verdriet verwerken.

Inmiddels kan ik er om lachen, mijn verwachtingen lopen soms niet helemaal parallel met de realiteit. (zo heb ik me laten verleiden door Pinterest om zelf een traktatie te bakken voor mijn jongste dochter. Verwachting: twaalf vrolijke snaveltjes. Realiteit: twee uur verder, vier zielige snaveltjes geboetseerd, ik vond de cakejes toch ineens niet zo leuk meer. Familie Uil heeft het helaas niet gered tot het kinderdagverblijf) 

Sylvie ie een geweldig bijzonder meisje, hoe harder mensen roepen dat het wel zwaar zal zijn, dat zij het nóóit zouden kunnen en of het ooit nog goed komt (?!) geeft mij het gevoel dat ik daar tegen in opstand moet komen. Wanneer je een beperking hebt wordt je al vaak genoeg zielig, raar of moeilijk gevonden. Er is niks aan gelogen als ik zeg dat ik van niemand zoveel leer in dit leven als van Sylvie. Door al dat tegenwicht te geven, negeer ik alleen het gevoel dat het óók zwaar is.

De vakantieflow waar ik op hoopte bleef uit. De zorg die we hebben voor Sylvie is op vakantie niet ineens verdwenen en nog meer dan in andere jaren kwam het bij me binnen dat het dus wél echt zwaar is. Dat gevoel alleen al toe te laten maakte dat mijn relaxmodus op zich liet wachten. 

Ik begon aan mezelf te twijfelen of ik het wel écht had verwerkt dat Sylvie een beperking heeft, waarom overviel het me anders zo? Afgelopen jaar heb ik na een eeuwigheid twijfelen een tatoeage laten zetten. Als ik ergens van houdt is het zekerheid en ik wilde zeker weten dat ik geen spijt zou krijgen (een tatoeage is helaas niet zo makkelijk uitwisbaar als een Familie Uil). “Perfect, just the way you are” staat er nu op mijn arm. Een gevoel dat zo sterk is dat ik zeker wist dat ik daar geen spijt van zou krijgen. Ik vind Sylvie namelijk preciés goed zoals ze is.

Dus ja, Ik geloof wel dat ik het heb verwerkt dat Sylvie een beperking heeft maar wanneer je een kind als Sylvie hebt dienen er zich steeds nieuwe situaties aan om te verwerken; een verjaardag waar alle kinderen naar buiten rennen en Sylvie zegt : “mama, ze zijn te snel, ik kan dat niet “, wanneer Sylvie iets nieuws heeft geleerd ik haar écht niet begrijp, wanneer ze vraagt hoe oud ze moet zijn om éindelijk op balletles te mogen maar er in de wijde omgeving geen les wordt gegeven aan kinderen met een beperking, een plotselinge lichamelijke achteruitgang, …. Iedere keer breekt je hart een beetje… Verwerken kost energie, elke keer een beetje verdriet en soms, als je vakantie hebt, ineens een beetje meer dan anders. Uitgerust ben ik niet, maar ik ben het wel weer geleidelijk te boven gekomen.