Rustig loop ik naar binnen. Ik kijk rond en probeer me op elegante wijze op één van de lege kleuterstoeltjes te wurmen die netjes in een kring staan. Koen had ik er van overtuigd dat we de eerste ouderavond op de nieuwe school van onze jongste dochter Renée, brus van zus Sylvie, niet konden missen. Hij wurmt zichzelf met enige tegenzin op het stoeltje naast mij.
Het helpende handje
Een aantal moeders zijn al verstrikt geraakt in een verhitte discussie. Als nieuwe kleutermoeder probeer ik de discussie te volgen, je wilt toch op de hoogte zijn van de belangrijke zaken die spelen binnen school. Aan de toon van de discussie lijkt het over iets ernstigs te gaan. “Normaliter loopt het helpende handje naar buiten om de ouders te roepen, dit is al twee weken niet gebeurd en wel heel belangrijk. De ouderraad is inmiddels al op de hoogte”
Ik twijfel aan mezelf of ik dit nu goed gehoord heb. We zijn ons toch niet echt druk aan het maken of het helpende handje wel of niet gezwaaid heeft?
De ‘normale’ schoolwereld VS het ‘speciale’ onderwijs
Oké, in deze nieuwe schoolwereld zijn dit soort zaken dus blijkbaar wel van belang. Naarmate de avond vordert wordt mijn gevoel steeds meer bevestigd dat “De Luizenmoeder” waar ik zo smakelijk om moest lachen echt gebaseerd is op de waarheid. Het is zo anders dan het speciale onderwijs wat wij gewend zijn van Sylvie. Ik durf Koen niet meer aan te kijken. Ik hoop ook heel hard dat hij de beurt niet krijgt omdat ik bang ben dat het een ongezouten boodschap zal zijn naar de andere ouders. Halverwege de avond geef ik hem toch maar een knikje. Koen kijkt gerustgesteld, hij weet dat dit de laatste keer zal zijn dat ik hem verplicht mee te gaan.
Andere kijk op het leven door de geboorte van Sylvie
Mijn kijk op het leven is sinds de geboorte van Sylvie veranderd. Niet dat ik me eerder wel zou druk maken over het zwaaigedrag van het helpende handje, maar dezer wereld is gebaseerd op ontwikkeling en prestaties. Dagelijks delen we ons geweldige leven op Social Media. Moeders die hun kleuters op zwemles, dansles én pianoles zetten. Omdat de kinderen dat nu echt heel graag willen? Het tranenspoor over de zwarte schmink is duidelijk zichtbaar op de Instagram foto van een kindje van 1 jaar oud, met als onderschrift: “Hij voelde zich niet helemaal fit maar wilde zo graag Sinterklaas zien!” Huh? In de snelheid van deze wereld vergeten veel mensen te kijken naar wat écht belangrijk is.
Hoe anders gaat het op het speciaal onderwijs
Sylvie zit inmiddels al vier jaar op het speciaal onderwijs. Wat een fijn schoolsysteem is dat! In kleine klasjes wordt onderwijs geboden op een manier die bij jouw kind past. Er word naar het individu gekeken, wat heeft jouw kind nodig om tot ontwikkeling te komen. Al haar therapieën zijn op school. Er is continue afstemming tussen de klas en de therapeuten. Er is zelfs een gezamenlijk plan: één kind één plan. We communiceren via een schoolsite met foto’s, via boekjes en aangezien wij Sylvie nog steeds halen en brengen waar mogelijk, hebben we ook nog een warm contact met de juffen.
Speciaal is mijn referentie
En toen, na de zomer, was daar het reguliere onderwijs. Voor de vakantie heeft Renée één ochtendje mogen wennen met de rest van de klas. We kregen via de post een overzicht met namen bij wie ze in de klas zou komen. Zonder enige verdere informatie over overblijven, gymmen en alles wat daar bij hoort bracht ik haar na de vakantie weg. Bij het ophalen stonden er vierentwintig dringende moeders bij de deur. Ruimte om te vragen hoe de dag is gegaan zoals ik gewend ben op het speciaal onderwijs is er niet. Wanneer ik Renée vraag wat ze heeft gedaan op school krijg ik het antwoord : “Weet ik niet meer”. Oke, ik moet dus blijkbaar gaan loslaten dat ik niet alles hoef te weten en voorbereiden, maar dit voelt erg onwennig! “Speciaal” is mijn referentie, het is waar ik me thuis voel. Het onderwijs is niet alleen speciaal omdat er kinderen met extra zorgbehoeften op zitten, maar ook omdat er continue naar het individu wordt gekeken. Ik mis het. Was het reguliere onderwijs ook maar wat specialer!