15 juli 2014. Ik onderging een spoedkeizersnede (onze kleine meid vond het nodig om de navelstreng zes keer om haar nek te draaien) en toen was ze daar: Renée!  Sylvie was een grote zus geworden! 

[Sis.ter] a female sibling; the women with whom you share your childhood,
your secrets,and your clothes; the only person able to love you, protect you,
and bother you at the same time.

Geen verwachtingen, wel de hoop op een gezond kindje

Er zit bijna 4 jaar tussen de twee zussen. Pas toen we het gevoel hadden dat we voor Sylvie alles op de rit hadden, durfden we überhaupt aan een tweede kindje te denken. Of we verwachtingen hadden voordat Renée geboren werd? Geen verwachtingen, wel hoop. 

Hoop dat Renée gezond geboren zou worden en dat we konden genieten van een meer zorgeloze start dan we met Sylvie hadden. Renée werd kerngezond geboren! Een zorgeloze start? Die hadden we helaas niet. We waren gezegend met een huilbaby (‘Huil-ba-by’  Excessief huilende baby die minimaal 3 uur per dag gedurende 3 dagen per week doordringend (!) jengelend of ontroostbaar huilt’)  

Renée brak alle records met gemiddeld 8 uur per dag gedurende 3 maanden. Maar gezond was ze wel! Verwachtingen hadden we dus niet toen bleek dat Sylvie een klein zusje zou krijgen, maar het krijgen van een gezonde dochter brengt óók zorgen met zich mee. 

De ontwikkeling van een kind kan dus ook gewoon ‘vanzelf’ gaan

Hoe zou Sylvie reageren op haar zusje? Hoe is het voor Renée om op te groeien met een zus die zich anders ontwikkelt dan leeftijdsgenootjes? Zal Renée niet gepest gaan worden met een zus die anders is? Krijgt ze genoeg aandacht? Voelt Renée zich niet tekort gedaan naast haar zorgintensieve zus?

Ons kleine meisje werd groter en verwonderde ons iedere dag. Wanneer je kind gezond geboren wordt, gaat de ontwikkeling blijkbaar zo goed als vanzelf. Toen Renée haar eerste woordje sprak vroeg ik Koen verbaasd of hij dit met haar had geoefend? Dit gold ook toen ze ging staan, lopen, voor het eerst een puzzel maakte; het was er gewoon opeens. Bij haar grote zus gaat niets vanzelf. Voorafgaand aan alle mijlpalen die ze bereikt zit keiharde training en een flink potje doorzettingsvermogen. Iedere keer verbaasd ze ons weer! Toen Sylvie ging afzwemmen voor haar A-diploma had ik het zwembad zelf wel kunnen vullen met mijn waterval aan tranen. Zó trots was ik!

Gelukkig ziet ze de beperkingen van haar zus niet

Dankbaar zijn we dat we, dankzij Sylvie, niets als vanzelfsprekend zien en ons continu blijven verbazen over de ontwikkeling van de inmiddels al 4-jarige Renée. Voor haar is Sylvie gewoon haar grote zus, niks meer en niks minder. Beperkingen? Die ziet ze niet; Sylvie is gewoon Sylvie. Af en toe krijg ik vragen van Renée als:  “Wanneer krijg ik nou spalken?” of  “Wanneer mag ik gips om mijn arm?” Als ik haar dan uitleg dat Sylvie haar armen en benen anders in elkaar zitten dan die van haar, komt ze steevast de volgende dag met dezelfde klachten als Sylvie aan : “Mama, ik kan ook écht mijn pols niet draaien hoor”.

Het zijn gewoon zussen. Ze vechten elkaar ook af en toe de tent uit, net als andere zussen! Sylvie neemt haar kleine zusje mee op sleeptouw. Sylvie heeft namelijk geen angsten om anderen tegemoet te treden en Renée hobbelt er veilig achteraan. Aan de andere kant hoor ik Renée boven aan de glijbaan schreeuwen (haar longinhoud is excellent na 8 uur per dag huilen) dat haar zus eerst aan de beurt was en deze jongens het niet moeten proberen om voor te dringen! Als we op stap gaan klimt ze steevast bij Sylvie op schoot in de rolstoel en zo worden de twee zussen rondgereden.

Wanneer Renée en ik samen Sylvie van school halen, verbaasd Renée zich totaal niet over de rolstoelen, zuurstofapparaten, spalken; Renée ziet iedereen zoals het zou moeten: als MENS! Ik hoop dat we het lang mogen vasthouden, dat onbezorgde zus van elkaar zijn. Ik hoop dat Renée ondanks alle ruis vanuit de buitenwereld, haar zus blijft zien zoals ze haar nu ziet. Met liefde, ruzie en alles wat daarbij hoort!