Als gezin met een kind dat extra aandacht nodig heeft, ervaar je al snel dat spontane uitstapjes een uitdaging kunnen zijn. Een mooie wandelroute? Niet rolstoeltoegankelijk. Een kerstcircus? Te lang en te veel prikkels. Schaatsen in december? Geen frameschaatsen beschikbaar. Na jaren zoeken naar passende uitjes besloten we het weer eens te proberen: De Efteling!
Met haar faciliteitenkaart, een betoverend sprookjesbos en een hotel waar de sprookjesfiguren bij het ontbijt aanschuiven, leek het een perfect avontuur. En heel even voelden we die magie. Totdat we merkte dat zelfs de meest magische plek soms struikelt over haar eigen regels.
Het vijfde wiel aan de Symbolicawagen
Vol goede moed belandden we als eerste bij Symbolica. Via de achteringang belden we aan, waar een vriendelijke jongeman de deur opende. Zijn vriendelijke gezicht veranderde zodra hij het aantal koppen telde en tot de conclusie kwam dat er één te veel was. “Er mogen maar drie begeleiders mee,” meldde hij. Ons gezin telt vijf: Mijn man Koen, ikzelf, Sylvie (met haar faciliteitenkaart) Renée van 10 en peuter Fien (die maar wat moeite heeft om haar oudere zus “te begeleiden”) “Kunnen we niet allemaal samen in een karretje?” vroeg ik voorzichtig. Na een bedenkelijke blik kregen we “toestemming” maar met de uitdrukkelijke waarschuwing dat dat was omdat het nu nog rustig was. We stapten in een karretje met precies vijf! zitplekken. Een mooie reminder hoe starre regels soms complete onzin worden.
De bureaucratische bruggen van de Fata Morgana
De volgende ochtend wilden we vroeg naar Fata Morgana, één van de attracties die je als hotelgast mag bezoeken voordat de poorten officieel opengaan. We belden opnieuw aan, een andere deur, een andere ontmoeting. Daar stond hij: Een jongeman die net geen tiener meer leek, vol enthousiasme klaar om ons te vertellen hoe het werkt. “Er mogen maar drie begeleiders mee,” verkondigde hij ernstig. Ik wees naar de leegte in de reguliere rij. Geen ander gezin, geen wachttijd. Het was nog vroeg in de ochtend. Maar dit was geen moment voor flexibiliteit, geen ruimte voor ons als gezin om samen die betovering in te stappen. “Regels zijn regels,” herhaalde hij.
Dus duwde ik, puffend en zwetend, Sylvie in haar rolstoel de helling op, terwijl Renée dapper probeerde de kinderwagen naar boven te krijgen. Koen, die al snel doorhad dat hij via de reguliere ingang moest gaan, baande zich een weg door de lege slingerpaden om vervolgens achterin ons (tevens lege) bootje te springen. Wat een teamwork!
Peuterpret met rode lintjes
Bij het peutertreintje leek het eindelijk soepel te verlopen. Maar ook hier kwam de hindernis: Slechts één persoon met een beperking mocht per rondje mee. Dit was “Voor het geval er geëvacueerd moest worden”. Uit een treintje dat nog geen vijf kilometer per uur reed met een instaphoogte lager dan een deurmat. Dan maar geduldig wachten, we keken 20 minuten naar lege karretjes die voorbij sjokte en stapten uiteindelijk toch in het karretje mét het rode lintje (zodat het maar duidelijk is wie er geholpen moet worden tijdens de evacuatie)
Wanneer regels de betovering breken
Ik begrijp dat regels nodig zijn. Ze bieden structuur, en zorgen voor veiligheid. Maar ik vraag me af of ze altijd bijdragen aan het doel: Inclusie. Voor gezinnen zoals het onze, die al zoveel moeten aanpassen in het dagelijks leven, voelt het vaak alsof we keer op keer tegen onbuigzame muren aanlopen. Het is frustrerend en pijnlijk, omdat wij juist de flexibiliteit en begrip nodig hebben. Tegelijkertijd zag ik anderen gebruikmaken van de faciliteitenkaart waarvan ik één wenkbrauw optrok (en ja, ik ben me wel degelijk bewust van onzichtbare handicaps) De kaart aanvragen kan zonder medische verklaring, en waar ik normaal toejuich dat ik niet hoef aan te tonen dat Sylvie (nog steeds) een handicap heeft, is het hier wellicht een gemiste kans als je dan toch zo streng op de regels wilt toezien.
Een magisch slot
Gelukkig lieten we ons , zoals gewoonlijk, niet uit het veld slaan. Het weekend had genoeg mooie, magische momenten. Roodkapje, Doornroosje, en Ridder Thomas waren de helden van ons ontbijt. Zij maakten tijd voor élk van ons en zorgden dat we als gezin echt even samen konden genieten. Inclusie zoals het bedoeld is: Samen beleven, zonder barrières.
Dus, lieve Efteling, blijf vooral betoverend. Maar werp eens een kritische naar je regels. Soms zijn ze niets meer dan een onnodige barrière die voorkomt waar je voor staat: Een sprookje, voor iedereen!