Ik werk heel hard om Sylvie wat meer los te laten. Ik probeer haar sociale situaties zelf aan te laten gaan zonder dat ik er steeds bij ben om te sturen of te controleren. Een behoorlijke opgave omdat alles in mij roept dat ik haar moet beschermen. De afgelopen jaren hebben mij huiverig gemaakt om zomaar los te laten. Soms hoorde ik achteraf dat kinderen haar hebben uitgelachen of geplaagd. Sylvie wordt soms gewoon genegeerd of ze lopen zelfs weg wanneer Sylvie contact probeert te maken… Het maakt me verdrietig, het enige wat Sylvie namelijk wil is net als anderen kinderen: meedoen!

Loslaten is moeilijk, zeker met onze kids

“Mam, mag ik in de speeltuin spelen?” vraagt Sylvie. We zijn op de camping omringd door speeltuinen. Met één blik over onze heg kan ik zien hoe het gaat met Sylvie. Ik gluur over de schutting naar de speeltuin, twee jongetjes zijn druk bezig de glijbaan van alle mogelijke kanten te beklimmen. “Ga maar lekker spelen” zeg ik overtuigend tegen Sylvie. Van binnen voel ik me iets minder overtuigd.”Ik ga jou pakken jongetjeeeee!” Ik hoor Sylvie haar stem over de heg heen galmen. Het angstzweet bekruipt me. Vindt dat jongetje dat wel leuk? Koen komt ongerust de caravan uit: “Gaat dat wel goed daar?” Stiekem spiek ik even om het hoekje van de heg. Tot mijn verbazing zie ik het jongetje gierend van het lachen voor Sylvie uit rennen! Ze zijn gewoon leuk aan het spelen! Met een glimlach op mijn gezicht geniet ik nog even na van het speelplezier. Wanneer ik later zijn moeder spreek vertelt ze me dat het hem echt helemaal niks uitmaakt of iemand een beperking heeft of niet, hij speelt met iedereen, zonder oordeel. De rest van de vakantie speelt ze met haar nieuwe beste vriend Teun. 

Positieve ervaringen

In de middag vraagt Sylvie of ze met Renée mee mag met het animatieteam. Na zo’n goede ervaring vanochtend voel ik me vol vertrouwen! Ik zwaai Sylvie en Renée uit terwijl ze meerijden in de bakfiets van het animatieteam. Dat ik na één minuut mijn fiets pakte om er snel achteraan te gaan en redelijk in paniek raakte toen ik ze nergens op de camping kon vinden laten we nu maar even achterwege. Het was blijkbaar een sportmiddag en de dames stonden achter op de camping op het voetbalveld… Sportdag dus! Sylvie wijst trots naar haar groene lint die over haar schouders hangt, ze hoort bij team “Hondje” en dit team moet de ballen van het veld halen. Sylvie neemt haar taak bloedserieus, met haar tong uit haar mond en enig geblaf dartelt ze over het voetbalveld.

Het verschil is groot, heel groot.

Aan de ene kant zie ik een meisje die neerbuigend naar haar kijkt omdat Sylvie niet snel genoeg is. Aan de andere kant smelt mijn hart wanneer ik een stoere jongen van een jaar of dertien Sylvie high fives zie geven omdat ze een bal terugbrengt. Hij helpt haar in het spel, slaat een arm om haar heen wanneer ze het nodig heeft. Dit ontroert me want als er ergens een leeftijd is waar schaamte een grote rol speelt dan is het wel bij tieners.

Goed voorbeeld doet goed volgen…

Ik geloof oprecht dat het voorbeeld dat jij als ouder geeft van invloed is op deze sociale ontwikkeling. Welk antwoord geef jij als je kind vraagt wat er aan de hand is wanneer ze iemand zien met een handicap? Geef je ze mee dat ze niet moeten staren óf leg je ze uit dat niet iedereen gezond geboren wordt maar dat van binnen iedereen gevoel heeft? Vertel je dat ze kunnen glimlachen of zwaaien in plaats van staren? Zullen wij als ouders het goede voorbeeld geven en deze kinderen meer met elkaar in contact laat komen? Dan zal het ook vanzelfsprekender zijn dat ze later gewoon samenleven!